Toen ik een jaar of 15 was verscheen er in een groot ochtendblad een aankondiging van een nieuwe strip; Dusty een kangoeroe van de hand van een van de tekenaars van Joop geesink Artists.
In Italië bv werd het character behoorlijk populair. Naast tekenfilms (die werden hier door de Toonderstudio's gemaakt) verschenen er comics (onder licentie geproduceerd in Italië) en merchandise.
.
Ik knipte de krantenstrips uit en bewaarde ze in een enveloppe. Zo'n enveloppe raakt altijd zoek.
Ik was in de jaren 80 af en toe aan het tekenen voor van Bosch en Nieuwkoop oftewel Boni records en break records. Rond 1983 werd er gewerkt aan een nieuwe productie. In Nederland kreeg het project de naam Woodpeckers from space van Videokids (gevormd door het duo Bianca Bonelli en Renee Portegies die beiden niet meer leven). In het Engels werd het project Tico Tac Spacepeckers genoemd. Op het singeltje was het lachje van Woody Woodpecker te horen en om niet in de problemen te komen met de eigenaren (de rechthebbers van Walter Lantz) van deze Amerikaanse specht moest er voor publicatie een figuurtje verzonnen worden dat niet op een specht mocht lijken. Het werd een soort ruimtemannetje voorzien van een houtboor.
Nadat ik het ontwerpwerk had ingeleverd maakte de Toonderstudio's een tekenfilm-videoclip met het character.
Van het eerste singeltje werden er in het buitenland meer dan 3 miljoen verkocht.
Woodpeckers from space stond in Spanje, Portugal, Noorwegen, Zwitserland en Noorwegen wekenlang op nummer 1 op de verschillende hitparades. Hiermee werden de producers onderscheiden met de exportprijs 1985.
Bij de Toonderstudio werd het animatiewerk gedaan door Bjorn Frank Jensen geassisteerd door Frits Godthelp.
Ook werd er een promostripje gemaakt van Tico Tac (getekend door Bjorn Frank Jensen).
In het blad Story stond rond 1975 de strip Moeps Pepernoot. de strip was een productie van Jan Kruis (bekend van Jan, Jans en de kinderen) en werd getekend door Jan van der Voo. De strip werd geschreven door verschillende gagwriters.
De tijd snelt voort, het uur vliedt heen en - duizend bommen en granaten! - ook de verzamelaar wordt ongemerkt oud. De 40-plusservijftiger die ooit met sneltreinvaart door het universum van Hergé raasde, verandert zoetjesaan in een Tsjoek-Tsjoek van de Karpaten (dixit Archibald Haddock). Genoeg is kortom genoeg, na bijnameer dan 30 jaar zet ik een klare lijn onder mijn collectie. Het is een afscheid in cyberspace, nog éénmaal op reis, op zoek naar de begeerte van de verzamelaar, op zoek naar de Verloren Kuifje...
Sinds enige dagen is de blog weer in beweging.
Ik adviseer u een bezoekje.
