Begin jaren 70 van de vorige eeuw; de Toonderstudio stond aan wat de vooravond van een nieuwe opbloei zou moeten worden. Het bruiste er van de creativiteit en nieuwe ideeën. En toen kwam de brand. De studio werd niet door de vlammen verzwolgen maar doorspoeld door bluswater. Toonder's oudste medewerker meesterinkleurder Wim Lensen had juist de brandvrije kluis leeggemaakt om orde te scheppen in de stapels originelen die er lagen opgeslagen. Vijf uur sluitingstijd, morgen verder. Die nacht was het een orgie van spattend water en lekkende kleuren. De knap gepenseelde originelen werden ordeloze vlekpartijen. De Bommels voor de Revue en Puk en Poppedijn voor de Spiegel verdwenen in de afvalbak en als Harry Geelen er niet geweest was had nooit iemand ze terug gezien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten