Natuurlijk liep ik op hem af, stelde mij voor en we bekeken en becommentarieerde elkaars werk. Een bijzonder aardige man! Na een half uur al keuvelend met elkaar opgelopen te zijn bevonden wij ons ergens. Dat stond vast! Maar waar? Overal deuren maar geen een die naar een uitgang leek te wijzen. Daar stonden wij; Verdwaald in het vreemde Leidsch Dagblad gebouw dat veel weg had van een doolhof.
Goede raad was duur. Na nog wat tevergeefs aan dichte deuren gemorreld te hebben en nergens een bordje 'Uit' te ontdekken kwam Bruynesteyn tot de conclusie dat de zaak er bijna hopeloos uitzag. Maar gelukkig wist hij een oplossing! Indien we beiden een tegenovergestelde kant op zouden lopen zou de kans groot zijn dat in ieder geval een van ons beiden de uitgang zou bereiken. We gaven elkaar een hand en wensten elkaar veel succes. Vijf minuten later stond ik buiten; bleef aan de overkant van het gebouw nog even staan om te zien of de goede man ook een uitgang zou vinden. Maar lang heb ik daar niet gestaan. Ik moest het thuisfront ten slotte ook nog het goede nieuws te vertellen. Het was een opluchting dat Dick Bruynesteyn de hier opvolgende zondag in het programma Sport in Beeld (of hoe heette dat destijds?) weer zijn opwachting maakte om er zijn karikaturen op papier te zetten! Hij was, geloof ik, iets magerder geworden maar verder leek hij me in orde.
Oorspronkelijk geplaatst op 12 januari 2004 Laatst bijgewerkt in februari 2023
Geen opmerkingen:
Nieuwe opmerkingen zijn niet toegestaan.